O passatempo de montar quebra-cabeças tinha se instalado em minha família, mas eu estava cansada de montar tantos castelos e paisagens. Certo dia vi em um catálogo da Grow aquele do menininho em preto e branco, sentado no chão, com roupas anos 20. Como contei na primeira postagem, não consegui encontrar nas lojas e até hoje não conheço ninguém que o tenha montado. Será que ele foi produzido mesmo? Será que sonhei? Então decidi criar o meu próprio com fotos antigas de familiares.
La puzloluda ŝatokupo enloĝiĝis en mia familio, tamen mi lacis kunmeti pecojn de tiom da kasteloj kaj pejzaĝoj. Iutage mi trovis sur katalogo de Grow tiun nigra-blankan pri la knabeto plankside, surmetante jarajn-20 vestojn. Kiel mi rakontis en la unua afiŝo, mi ne sukcesis ĝin trovi ĉe iuj ajn magazenoj kaj eĉ hodiaŭ neniun mi konas kiu ĝin havas. Ĉu ĝi ja ekzistis? Ĉu mi sonĝis? Tiam mi decidis fari la mian propran per antikvaj fotoj de familianoj.
 |
O primeiro passo foi cortar uma cópia da foto de nossa querida cadela Ghandi, com estilete, em cortes retos losangulares. Mas montar peças sem encaixes foi terrível. Essa ideia foi logo descartada.
La unua paŝo estis tranĉi fotokopion de nia kara hundino Ghandi, per tranĉilo, laŭ rektaj kaj lozanĝformaj tranĉoj. Tamen kunmeti pecojn sen enfiksaĵoj estis terura afero. Tiu ideo estis rapide forigita.
 |
Depois, passei a conversar com pessoas de lojas de ferramentas, até que me indicaram um senhor que tinha um torno. Ele muito gentilmente adaptou um "vazador" para ser possível cortar meia circunferência e me deu de presente a ferramenta de aço.
Poste, mi ekparolis kun personoj laborantaj en ilovendejoj, ĝis kiam oni indikis al mi sinjoron kiu havis tornilon. Li tre ĝentile adaptis ŝtalan "truilon" por truebli duoncirklon kaj donacis ĝin al mi.
 |
| As meias circunferências impressas sobre a imagem e o papelão eram interligadas por cortes retos. La duoncirkloj stampitaj sur la bildo kaj kartono estis interligitaj per rektaj tranĉoj. |
Tiam, mi faris mian unuan puzlon, primitiva, sed tre efika. Ĝin mi donacis al mia fratino Maria Olga kiu nenion ajn sciis pri la bildo. Tiu estis la unua fojo, kiu manfarita puzlo surprizigis iun. Ŝi ŝategis la donacon kaj tio estis la stimulo kiun mi bezonis.
"Aquele monte de peças sobre a mesa, os parentes em volta, sem saber do que se tratava, até que uma sobrinha pegou uma peça e disse: Achei a orelha da minha mãe!
Depois de muitas risadas, todos se empolgaram para montar o quebra-cabeça."
Per tiu metodo mi plu faris unu grandegan kiel Kristnaskan donacon al la familio...
"Tiu aro da pecoj sur la tablo, la familianoj ĉirkaŭe nesciantaj pri kio temis, ĝis kiam nepino prenis pecon kaj diris: Mi trovis la orelon de mia patrino!
Post multaj ridadoj, ĉiuj entuziasmiĝis por kunigi la pecojn."
...e fiz outro para meu marido.
...kaj mi faris alian al mia edzo.
